De meesten van jullie weten wel dat hij al een tijd ziek was.
Bij de aanschaf, precies 6 jaar geleden, werd de ziekte al geconstateerd.
Elk jaar vertelden de APK-artsen mij dat hij niet lang meer te gaan had.
Maar ik wilde er gewoonweg niet aan geloven.
Mede dankzij mijn grenzeloze liefde hield hij het jaar na jaar tegen alle verwachtingen in toch weer uit. Dankzij een aantal operaties zag hij er zowaar weer redelijk goed uit. Even leek het er zelfs op dat de ziekte misschien onder controle was. Zelfs een traumatisch ongeluk in het zuiden van Frankrijk kwam hij te boven. Met aanzienlijke brandwonden heb ik hem, met de hulp van een zeer bijzonder iemand..., uit frankrijk opgehaald om hem hier in NL te behandelen aan zijn verwondingen. En met succes!
Ik gaf mezelf alweer hoop op een mooie toekomst....
Maar ik ben ook niet blind.
Ik zag ook wel dat hij steeds verder achteruit ging. Dat de ziekte hem meer en meer consumeerde. Ik zag hem voor mijn ogen kapot gaan aan de ziekte. Hij hield zich sterk. Maar ik zag dat de ziekte zich steeds meer uitbreide.
Ook tijdens de jaarlijkse controles bleek dat de ziekte zich dramatisch had verspreid over zijn body.
Vooral vorig jaar bleek het virus in grote mate om zich heen gegrepen te hebben.
Ik zag ook dat hij zich schaamde voor zijn uiterlijk. Hij baalde van die lelijke plekken en vloekte telkens wanneer er weer een gat ontstond.
Als ik eerlijk ben schaamde ik mij er eigenlijk ook voor...
Telkens als ik bij hem was kon ik mijn ogen vaak niet van zijn bruine vlekken afhouden. Walgelijk vond ik ze eruit zien!
Ook wasde ik hem steeds minder. Om maar niet teveel met de vieze plekken geconfronteerd te worden. Ik kon het gewoon niet aanzien. Dacht dat het wel goed was dat de viezigheid zijn ziekte een beetje aan het oog onttrok...
Afgelopen maandag was het weer tijd voor de jaarlijkse controle.
Met een raar soort voorgevoel waarbij mn darmen knopen leken te maken liet ik hem daar achter.
Ik gaf hem nog even een aai en sprak wat opbeurende en motiverende woorden. Maar ik wist zelf al dat het niet waar was wat ik hem vertelde...
Ik wilde hem niets laten merken denk ik.
Niets laten merken van de angst die ik had dat dit misschien wel eens de laatste controle was die we samen zouden meemaken...
En inderdaad.
Mijn angsten werden werkelijkheid toen ik later de APK-arts aan de lijn had.
"Gaat u maar even zitten" vertelde de arts mij letterlijk.
"Ik heb slecht nieuws voor u".
Ik wist hoe laat t was.
De ziekte was nu in zo'n ver stadium dat behandeling de moeite niet meer waard is. De kosten zouden aanzienlijk zijn en het was dan altijd nog maar de vraag of het virus volledig onder controle zou zijn. Kans op terugkeer van de ziekte was vrij groot.
Ik heb toen besloten dat het genoeg was geweest.
Hij was immers al 20. Zes jaar daarvan heb ik met volle teugen van hem kunnen genieten. Die herinneringen zal ik altijd blijven koesteren.
Het was tijd om hem te laten gaan.
De artsen leefden met mij mee. Ze voelden de liefde die ik voor hem had en begrepen erg goed hoe het was om op deze manier je liefde te verliezen. Al vele voor hem hadden ze op deze manier zien sterven.
Al met al een zwarte dag uit mijn leven.
Rest In (rusty) Pieces: TS-57-ND | 1988 - 2008
http://picasaweb.google.nl/Glurie/GTT/p ... 5780581586
de gtt in betere tijden...
Betekent natuurlijk niet dat mijn liefde voor de GTT mee sterft!
Dit is niet het einde van mijn gtt-avonturen.
Ik ga even hard nadenken over alle mogelijkheden.
Buiten de roest was het bakkie namenlijk prima door de APK gekomen.
Mn eerste idee is dan ook om een (zo roestvrij mogelijke) GTT (carros) te vinden. En dan alles overzetten.
We zullen zien.
Als er sprake is van een project dan horen jullie dat natuurlijk.
Mensen bedankt voor alle hulp, tijd en moeite die een aantal van jullie in deze auto hebben gestoken.
Mogelijkheden om afscheid te nemen zijn er natuurlijk.
Hij staat nu nog opgebaard in Rotterdam.
Graag even op afspraak.
Groet, Krijn.
Prachtige overlijdens advertentie 
